I am rich, famous and beautiful!

Zachowanie oburzające, niegodne i prymitywne, a jednocześnie tak powszechne, choć dobrze czasem ukrywane. Jak można mieć tak zamknięte oczy? Od kiedy to bardziej warte są rzeczy i wygląd od tego co mamy w środku? Dlaczego tak bardzo lubimy chwalić się tym, co posiadamy. Wyzywać innych, bo mają od nas mniej? Na tyle teraz nas stać? Żałosne. Nie potrzeba tu przykładów, bo widać je na co dzień. Tak naprawdę z takim zachowaniem mijamy się na każdym kroku. Teraz jest to wyścig, kto ile zdobędzie i za jaką cenę. Mieć, wyglądać, być. Można wszystko ze sobą pogodzić, wystarczy tylko chcieć. Nie dać się omamić i zachować się fair.

Widzicie u mnie najnowszy model Iphona? Milion par butów Nike? Zegarek Wellingtona czy torbę od Michaela Korsa? Nie. Czy codziennie wyglądam tak, jak kobiety na okładkach modnych magazynów, spędzając pół dnia robiąc makijaż? Nie. Bo nie jestem taka. Drogie rzeczy nie są dla mnie chlebem powszednim, ale, co ważne, nie są także niezbędne. Nie potrzebuję nie wiadomo jak cennych rzeczy, by poczuć się kimś z wyższej półki. Bo w końcu: czy to właśnie te przedmioty mają wyznaczać mnie, moją duszę, myśli - moją osobowość? Dbając o to, kim się jest, nie ma potrzeby dowartościowywania się dobrami materialnymi.

Zastanówmy się kim jesteśmy, nie ile mamy.