Birthday girl

Wszystko dzieje się za szybko, za szybko! 

Nadszedł dzień moich siedemnastych urodzin. Z jednej strony powinnam się cieszyć, z drugiej jestem załamana. W środku mnie tkwi jeszcze cały czas małe dziecko, uczące się, poznawające świat i mające swoje humorki mimowolnie jednak szczerzące zęby przy nadal nieopanowanych atakach śmiechu i wszechogarniającej głupawki. Na zewnątrz pozuje do zdjęć jakaś lalunia, wysoka prawie na metr siedemdziesiąt, wyglądająca na normalnie ubraną, dojrzałą osobę, która nie tylko ma jakieś pasje i marzenia, ale także cele i plany na przyszłość. A kim jestem naprawdę? Już siedemnastolatką. Ale chyba zdałam sobie sprawę, że wiek rzadko kiedy gra dużą rolę.

Cieszyć się czy być obojętną? Przecież to tylko liczba! Nie chcę się starzeć, nie chcę, żeby wszystko tak po prostu mijało. Minuty uciekają w zastraszająco szybkim tempie, dzień zdaje się niezauważalnie zamieniać w noc, a doba nigdy nie będzie już wystarczająco długa. Prawdziwe, niestety wszystko przemija. A teraz tu siedzę ja, piszę i myślę. Jeszcze tylko jeden rok do formalnej dorosłości. Przeraża mnie to, poważnie. Niemniej jednak, dalszą część moich rozkmin zostawię dla siebie, a tu chyba powinnam uznać, że... powinnam się cieszyć. Bo ten rok był bardzo zmienny(?), ale dużo mnie nauczył i teraz jest naprawdę dobrze. I staję się coraz bardziej dorosła, więc mam nadzieję, że za równy rok będę już gotowa - na dorosłość...

Choć w głębi duszy na zawsze zostanę dzieckiem, hehe