From mind to words

Potrafię czasem zrobić zdjęcia do postów z nawet tygodniowym wyprzedzeniem. Wyobrażam je sobie, przygotowuję outfit, obrabiam. Potem następuje chwila zawieszenia, w której... nie wiem co napisać. Dlaczego więc tak się dzieje, skoro tematów jest przecież tak wiele? 

Nie do końca uznaję istnienie czegoś takiego jak wena czy natchnienie, choć w niektórych kwestiach nie potrafię jednoznacznie powiedzieć tak lub nie. Po prostu wszystkie porozrzucane myśli, muszę ułożyć sobie w głowie tak, by tworzyły jednorodną całość, potem tylko siąść, zmotywować się i napisać. Mówiąc w obrębie bloga, tematów jest tak wiele, ale jednocześnie nie każdy nadaje się na pojawienie tutaj. Potrafiłabym pisać kilometrowe rozprawki o naprawdę istotnych problemach społeczności, rozważać plusy i minusy odpowiednich działań, przedstawić wiele poglądów... ale kto by to wtedy czytał? Dlatego zakres publikowanych tu przeze mnie tekstów jest znacznie uboższy i bardziej przystępny. A mówiąc ogólnie: czy zdarzyło się Wam kiedyś zatracić w pisaniu? Większość osób pogardziłoby teraz takim pytaniem i wystarczyłby sam wyraz twarzy dający do zrozumienia, że nie. A widzicie, mi tak. I to często. Jednak swój potencjał zostawiam sobie na szkolne rozprawki, gdzie mogę wyrazić swoje opinie i w sposób nawet może trochę poetycki, przekazać to, co mam na myśli i pokazać zaangażowanie, jakie wkładam w każde zdanie. Uwielbiam myśli zamieniać w słowa, ubarwiać czy nawet troszkę koloryzować sobie rzeczywistość i oddawać emocje czy uczucia, choć sprawia mi to trud. Dużo łatwiej jest przecież pokazać niż opisać. Ale ja to po prostu lubię. Podstawą jest zrozumienie, płynne przejście z jednego elementu do drugiego i tak mogłabym cały czas.. choć i tak będę narzekać, bo nie lubię mieć narzucanych tematów. Nie jestem maszyną do liczenia, schematycznego myślenia, zamieniania wzorów. Za to kocham czytać, interpretować teksty, recytować i przede wszystkim pisać. To jest, można powiedzieć, jeden z moich talentów. Pasja, która może zapewnić mi przyszłość, jeśli się postaram. A to, czego nie opiszę słowami, próbuję przekazać zdjęciami. Ale to już inna historia...

Uwielbiam tę fryzurę, mimo że czuję się w niej tak dziecinnie, haha. Szkoda tylko, że najlepiej wychodzi na noc, a rano oczywiście włosy odmawiają posłuszeństwa. Co do stylizacji - luźna, street wear, czekamy do prawdziwej wiosny, by takie outfity dobierać na co dzień. :)

koszulka - pepperts // spodnie - sinsay // płaszczyk - idk // naszyjnik - bps