Is giving the most beautiful?

W święta dużo myśleliśmy o prezentach, nie oszukujmy się. Na wielu blogach powielany jest temat "dawać czy dostawać?". Oczywiście, wszyscy preferują dawanie, bo to przecież takie szlachetne! (pomijając fakt, że tak wypada napisać, by być uznawanym za prawdziwie wartościową osobę) Ostatnio dowiedziałam się, że jestem bardzo życiowa, a posty naprawdę do niektórych przemawiają, więc dziś przedstawiam mój personalny pogląd na tę kwestię, gdzie nie będę idealizować swojej postaci zwyczajnie się (i Was) oszukując.

Czasem przeraża mnie fakt, że potrafię tak dobrze czytać ludzi. Wystarczy parę rozrzuconych puzzli, by utworzyć obrazek i odtworzyć całą historię. W ten sposób posiadam już podstawę do pojęcia co będzie dla kogoś odpowiednie. Ludzie dają wskazówki, wystarczy je uchwycić. Po tym, zostaje nam tylko obdarowanie go prezentem... właśnie - nie byle jakim. O to chodzi, by zrozumieć potrzebę czy nawet skryte marzenie drugiego człowieka i dać mu coś wyjątkowego, co pozwoli mu rozwijać siebie czy własną pasję. A pierwszym widocznym efektem tego, że trafiliśmy w sedno będą albo łzy szczęścia, albo zakłopotany wyraz twarzy ukrywający czystą radość z domieszką szczerej wdzięczności. Bo nie chodzi o to, by dawać takie upominki, które w najbliższym czasie utworzą stertę niepotrzebnych, bezwartościowych rupieci. Dajmy drugiej osobie coś pożytecznego lub podarunek od serca. Coś sentymentalnego. Najpiękniejszymi słowami, jakie usłyszałam w ostatnim czasie, są te, że spełniłam komuś największe marzenie. 

Dawać czy dostawać? Osobiście, bardzo lubię dostawać nowe rzeczy, jak serio każdy, może z małym odsetkiem osób, którzy są na tyle mądrzy, że nie stawiają już rzeczy materialnych na równi z dobytkiem doczesnym. Jestem osobą, która uwielbia dostawać prezenty i zawsze tak naprawdę czekam na takie okazje jak urodziny, imieniny itp. Dlaczego? Odpowiedź jest raczej prosta. Każdy został tak zaprogramowany, że sprawia mu przyjemność posiadanie coraz to nowszych, lepszych rzeczy. To naprawdę nie jest dziwne czy egoistyczne, trzeba tylko zachować umiar. W te święta jednak zupełnie nie myślałam, co dostanę, bo skupiona byłam jedynie na tym, co ma się zadziać, gdy pewna osoba otworzy swój wymarzony prezent, na który podświadomie czekała kilkanaście lat. Przeżycia? Niesamowite. Odczucia? W takich sytuacjach nie da się pohamować emocji. Bo inaczej spełnia się swoje marzenia, a inaczej czyjeś. Pięknie prawdziwe.