Cyclist

♥Hej!♥

Od wczoraj mam mega poważny dylemat. Pisałam już kiedyś, że nie mogę się zdecydować, które liceum wybrać, a co dopiero profil. Wczoraj byłam na dniach otwartych w jednej szkole (Czart) i.. korci mnie, by to właśnie tam się udać. Jednak jeszcze się waham, wiecie.. Nie potrafię wybrać. Na domiar złego, już w środę będę musiała wpisywać wybrane szkoły i profile do systemu. Tak mało czasu, a tak wiele wątpliwości.

Przechodząc do tematu posta - mam dziś dla Was stylizację.Tym razem nieco inną, bo sportową! (jeśli mogę ją tak nazwać) Nie podam linków do rzeczy, bo kupione były dość dawno. Pomysł na tę stylizację siedział w mojej głowie już bardzo długo i w końcu postanowiłam ją pokazać. Tak naprawdę wszystko jest zasługą kurtki, no i oczywiście roweru.

Postawiłam na czerń, która idealnie współgra ze sportowym, czarno-białym rowerem. 

Znowu będę się powtarzać, ale takie rzeczy chyba warto - kocham jeździć rowerem i mam nadzieję, że zachęciłam Was do takiej formy rekreacji. Weźcie rower, jedźcie przed siebie i spróbujcie wczuć się w chwilę, nie mając żadnego celu, jedyne co widzicie to droga prowadząca gdzieś tam; nie ważne gdzie, po co i dlaczego.

Wahałam się czy o tym napisać, bo jest to dla mnie trudne, ale spróbuję.

Rok temu rower który widzicie na zdjęciach został skradziony. To ja zostałam okradziona. Jeden jedyny raz nie zamknęłam na klucz garażu i inni postanowili z tego skorzystać. Co tam, że rowery sąsiadów stały bez zapięcia przed domami, oni chcieli tylko mój. Zdarzyło się to w nocy, rano, niczego nie świadoma poszłam do garażu - i co zastałam? Samochód, rower mamy, brata i mój stary rower. A gdzie jest ten, którym jeżdżę? Na początku myślałam, że może tata się pomylił, może napompował go i próbował czy się dobrze jeździ.. wierzyłam, że to będzie jedna z tych wersji. Niestety. Nie było go nigdzie w pobliżu. Nie macie pojęcia jak się czułam. To uczucie, którego wtedy doznałam, jest nie do opowiedzenia. Pewnie myślicie 'głupia, to tylko rower', ale to było dla mnie przeżycie wręcz tragiczne. Zabrali mi coś mojego. Coś co tak bardzo uwielbiam, zabrali mi to. W drodze do szkoły się popłakałam. Gadałam z przyjaciółkami i ryczałam im w słuchawki. Spóźniłam się 15 minut na lekcję, akurat na kartkówkę i sorka myślała, że to specjalnie. Byłam cała czerwona, pamiętam. Na następnej lekcji rozkleiłam się na dobre, nie mogłam się pohamować. I jak zawsze byłam silna, tak wtedy cały ten ciężar zwalił mi się na głowę. Po rozmowie z nauczycielką, zwolniono mnie do domu. Szukałam go jeszcze w pobliżu, może sprawcy go gdzieś tu opuścili - takie miałam nadzieje. Na próżno szukałam. Byłam wieczorem na policji, wszystko zgłoszone, ale ja nadal czułam się taka... nie mogę dobrać słowa, pusta w środku, załamana? I  było jeszcze coś, co mnie tak zastanawiało - dlaczego akurat mój rower? W garażu stały jeszcze trzy inne, u sąsiadów też tyle samo, a wzięli tylko ten mój. Byłam śledzona? Prawdopodobnie. I nagle doznajesz uczucia, że każdy wokół Ciebie jest podejrzany, nie ufasz obcym ludziom. Pamiętam, że niedługo po tym, miałam rajd rowerowy - nie pojechałam. Miałam taką 'odrazę' do innych rowerów, nie chciałam na nich jeździć, nie mogłam. Czekałam na swój. 

Czy rower się znalazł? Tak, znalazł się! Wyobraźcie sobie coś, co sprawia, że się uśmiechacie i pomnóżcie razy 100. Tak, tak wspaniale się własnie czułam! Znalazł się w jakiejś piwnicy z paroma innymi rowerami schowany przez grupę idiotów. Odzyskałam go, odzyskałam mój mały skarb. 

I jeśli sobie teraz myślicie, że tak bardzo cenię rzeczy materialne, to znaczy że nie zrozumieliście. 

Przejęłam się bardzo tym, że zabrali mi coś, co należało tylko do mnie. Coś, do czego tak bardzo się przywiązałam nagle znajduję się w rękach kogoś innego. Bez żadnego ostrzeżenia. I brakuje Ci czegoś. Wcześniej to normalka, dzień jak co dzień. Jedziesz i wracasz ze szkoły rowerem, teraz musisz iść na piechotę i wtedy, właśnie wtedy, przypominasz sobie te normalne dni. Znowu chce Ci się płakać. Bo jest dziwnie i inaczej. Tak bardzo się cieszę, że go odzyskałam, naprawdę. I choć rodzice obiecali mi od razu nowy rower, to nie chciałam go. Czekałam na ten, do którego mam pewien sentyment, do którego się przywiązałam i na którym jeździć uwielbiam, aż do dziś.

Nie jesteście zobowiązani czytać moich wewnętrznych uczuć i historii z życia - ale jednak zapraszam. Jak zawsze jest tam pewien ukryty sens, który sami znajdziecie. Jak nie, oglądajcie zdjęcia! Wyszły bardzo fajnie. :)
 Podobają Wam się zdjęcia?
Wolicie krótkie czy długie notki? Boję się, że czyta Wam się to jak rozprawkę, ale nigdy nie wiem na jaką długość pisać. :/